Czcigodne Siostry,
W bieżącym roku Wasze Zgromadzenie Sióstr Opieki Społecznej św. Antoniego Padewskiego obchodzi uroczyście 70-lecie swojego istnienia. Z tej okazji dla wszystkich Sióstr Antoninek przekazuję wyrazy duchowej łączności. Z radością włączam się w dziękczynne Te Deum całego Zgromadzenia, które wielbi Boga za liczne owoce duchowe, jakie stały się udziałem wiernych dzięki ofiarnej posłudze Sióstr w duchu charyzmatu założycielki, Matki lnnocenty Katarzyny Rzadkiej.
8 grudnia 1933 r. za zgodą kard. Augusta Hlonda opuściła ona Wspólnotę Sióstr Serafitek, aby zainicjować działalność nowego zgromadzenia o społeczno-charytatywnym charyzmacie, pielęgnującego wrażliwość na ludzkie potrzeby i cierpienia. Pragnęła, by nowa wspólnota niosła bezinteresowną pomoc potrzebującym, biednym, by wspierała chorych pozostających często bez opieki i pomocy w swoich domach. Widziała konieczność zaradzenia potrzebom najbiedniejszych rodzin, szczególnie wielodzietnych.
„Z miłości do Boga w służbie bliźniemu nieść pomoc w cierpieniu”. To zdanie, które uczyniła dewizą swego życia i programem dla Zgromadzenia, jest wciąż aktualne. Także dzisiaj liczne polskie rodziny, zwłaszcza wielodzietne, bezrobotni, chorzy, ludzie w podeszłym wieku cierpią niedostatek i osamotnienie.
Podczas pielgrzymki do Ojczyzny w ubiegłym roku mówiłem: „W obliczu współczesnych form ubóstwa, których, jak wiem, nie brakuje w naszym kraju, potrzebna jest dziś (...) wyobraźnia miłosierdzia. (...) Trzeba spojrzenia miłości, aby dostrzec obok siebie brata, który wraz z utratą pracy, dachu nad głową, możliwości godnego utrzymania rodziny, wykształcenia dzieci doznaje poczucia opuszczenia, zagubienia i beznadziei. Potrzeba wyobraźni miłosierdzia, aby przyjść z pomocą dziecku zaniedbanemu duchowo i materialnie; aby nie odwracać się od chłopca czy dziewczyny, którzy zagubili się w świecie różnorakich uzależnień lub przestępstwa; aby nieść radę, pocieszenie, duchowe i moralne wsparcie tym, którzy podejmują wewnętrzną walkę ze złem. Potrzeba tej wyobraźni wszędzie tam, gdzie ludzie w potrzebie wołają do Ojca miłosierdzia: Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj. Oby dzięki bratniej miłości tego chleba nikomu nie brakowało! (...) Pomóżcie współczesnemu człowiekowi zaznawać miłosiernej miłości Boga!” (homilia, Błonia krakowskie, 18 sierpnia 2002 r.).
Te właśnie współczesne formy ubóstwa są szczególnym wyzwaniem dla Sióstr Waszej Wspólnoty, które w duchu oczekiwań Matki Innocenty podejmują gorliwie i z oddaniem zadania miłosiernego Samarytanina. Jest to program o fundamentalnym znaczeniu, na którym opiera się cała działalność Zgromadzenia. Wiem, że z racji duszpasterskich Siostry podjęły także pracę w duszpasterstwie parafialnym i w katechezie. Od początku pontyfikatu Wasza Wspólnota troszczy się z poświęceniem i zaangażowaniem o polskich pielgrzymów przybywających do grobów Apostołów.
Wasza Założycielka, jak zaświadczają jej współcześni, odznaczała się duchem modlitwy, umartwienia, ubóstwa, poświęcenia, gościnności, a nade wszystko trwałą miłością Boga i bliźniego. Wzorem tej miłości była dla niej Niepokalana, św. Franciszek i św. Antoni Padewski. Niech przykład Świętych Patronów i charyzmat Matki Założycielki wskazują drogi zdobywania świętości i duchowego wzrostu całej Wspólnoty Sióstr.
Niech Maryja, Niepokalana Matka Bożego Syna, której oddanie się Bogu i poświęcenie człowiekowi stało się impulsem powołania Wspólnoty Sióstr Antoninek, otacza swą macierzyńską opieką wszystkie Siostry i pociąga do Zgromadzenia liczne zastępy dziewcząt, tak by zapewnić najbiedniejszym i opuszczonym nowe szeregi zakonnic, którym bliska będzie wyobraźnia miłosierdzia. Tę sprawę szczególnie polecam Bogu w modlitwie i wszystkim Siostrom oraz tym, którzy korzystają i będą korzystać z ich posługi z serca udzielam apostolskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Watykan, 8 grudnia 2003 r.