Reklama

Bliżej człowieka

Ci, co dobrze czynią

Przyjeżdżają tu bezdomni, potrzebujący, ubodzy. Wysiadają na końcowych przystankach Trójmiasta, zwabieni wizją polskiego „okna na świat”, „krainy mlekiem i miodem płynącej”. Na miejscu okazuje się, że biedy jest mnóstwo, a pracy i chleba nie wystarcza nawet dla rodowitych mieszkańców tego regionu. Na szczęście są tu też ludzie, dla których celem życiowym stała się pomoc bliźnim.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Stryj mnie tak nauczył

Osierocona w wieku dwóch lat Eleonora Rudnik wychowywała się wraz z bratem na plebanii w Trokielach. Rodzeństwo przygarnął ksiądz, brat ich ojca. Działo się to na Kresach Wschodnich, dzisiejszych terenach Białorusi.
- Stryj był fantastycznym człowiekiem - wspomina pani Eleonora. - Sam bogobojny i prawy, starał się nauczyć nas tego samego. Często powtarzał mnie i bratu, że powinniśmy dzielić się z bliźnimi nawet ostatnim kawałkiem chleba. Pamiętam, kiedyś powiedział mi: Jak nie zjesz sama, a oddasz komuś innemu, zobaczysz, jak lekko zrobi ci się na duszy.
Od drzwi Eleonory Rudnik nie odejdzie bez pomocy żaden potrzebujący. Od 19 lat do prowadzonego przez nią Baru Bursztynowego w Sopocie przychodzą biedni, samotni, pokrzywdzeni przez los. Dzieje każdego z nich to osobna tragedia. Tu mogą liczyć na darmową zupę z pieczywem, ale także na serdeczność, wsparcie, życiową poradę. Utarło się, że Kierowniczka Baru Bursztynowego walczy o każdego człowieka skrzywdzonego przez bezduszny urząd czy niedoskonałe przepisy prawne. Przed trzema laty założyła Fundację św. Antoniego, której celem jest pomoc wszystkim potrzebującym. Za tę działalność we wrześniu ub.r. została wyróżniona przez australijską Fundację POLCUL nagrodą im. Ireny i Karola Dowoyna-Sylwestrowiczów. Przyznane jej trzy tysiące złotych natychmiast rozdysponowała między potrzebujących. Jedną trzecią tej kwoty otrzymała np. zwolniona z pracy pielęgniarka - jedyna żywicielka rodziny.

Tak tu cicho, w Trokielach

Przed trzema laty Eleonora Rudnik zrealizowała największe marzenie swojego życia - odwiedziła rodzinną parafię w Trokielach. Zawiozła ornaty dla księży i dary dla parafian. W podarunku osobistym dla Matki Boskiej Cudownej Trokielskiej ofiarowała piękny porcelanowy wazon na kwiaty.
- Byłam taka szczęśliwa, wprost nie mogłam odejść od ołtarza - wspomina pani Eleonora. - Uczestniczyłam w wieczornej Mszy św., potem posiedziałam przy grobie ojca. Dookoła było tak cicho i pięknie, wprost czuło się obecność Pana Boga.
Po raz drugi odwiedziła rodzinne strony w 2004 r. Pojechała wraz z synem dużym samochodem z zebranymi darami. Przeznaczyła dla tamtejszych parafian także część nagrody ofiarowanej przez POLCUL. Kupiła 200 dolarów, które zamierza przesłać kurierem na Wschód.
- Tu też jest dużo biedy - mówi, jakby tłumacząc się, pani Eleonora. - Jednak tutaj mogę w każdej chwili pomóc, a o tamtych ludzi nie ma kto walczyć.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Jak druga mama

Tradycyjnie w Barze Bursztynowym organizowane są spotkania świąteczne. W minionym roku osoby samotne, chore i potrzebujące już po raz szesnasty spotkały się na wieczerzy wigilijnej. Dzięki ofiarności sponsorów na suto zastawionych stołach nie zabrakło żadnego z tradycyjnych przysmaków.
- Te spotkania robią na mnie ogromne wrażenie - zwierza się ks. Krzysztof Lis, proboszcz parafii Chrystusa Króla w Gdańsku, na terenie której mieszka pani Eleonora. - Tutaj ludzie biedni i samotni mogą poczuć się naprawdę ważni. Otrzymują nie tylko dary materialne, ale i wsparcie duchowe, a przecież dobre słowo wiele znaczy - można nim wlać nadzieję, umocnić wiarę, dodać otuchy.
Z wielkim przejęciem dzielił się opłatkiem z sąsiadami przy stole Jerzy Głuszek, bezrobotny plastyk z Sopotu. Mężczyzna wierzy, że już wkrótce odbije się od dna, a takie spotkania, jak to wigilijne tutaj, wlewają nadzieję w serce. Jest tu po raz pierwszy, spodziewał się, że będzie bardziej „urzędowo”, a jest domowo i serdecznie.
Elżbieta Polak, matka samotnie wychowująca dwoje niepełnosprawnych dzieci, na Wigilię w Barze Bursztynowym przyszła po raz szesnasty.
- Dostajemy tu nie tylko poczęstunek, ale i paczki z darami - mówi wzruszona. - Zawsze mogę też liczyć na poradę w ważnych życiowych sprawach. Bez pani Eleonory nie dalibyśmy rady. To nasza druga mama.

Tyle jest biedy!

Jednymi ze sponsorów wigilijnego spotkania w Barze Bursztynowym byli państwo Maria i Władysław Ornowscy z Gdańska, pomagający ludziom w prowadzonej od początku lat 80. Fundacji „Pan Władek”.
- Tyle jest biedy, że nie sposób przejść obojętnie - mówią państwo Ornowscy. - Dziś np. pożyczonym samochodem zawozimy paczki do dziesięcioosobowej rodziny. Z tego, co otrzymają, będą mogli urządzić sobie prawdziwe święta! Udało nam się zebrać wszystkie potrzebne wiktuały. Ofiarność ludzi jest niesamowita. Zbieramy dary już w 31 punktach. Wolontariuszami są pracownicy sklepów. Bardzo im dziękujemy, bo walczą o obecność naszych plakatów i koszów na dary.
Wiele organizacji charytatywnych narzeka dziś zarówno na malejącą liczbę, jak i na mniejszą hojność ofiarodawców. Fenomenem jest, że Fundacja „Pan Władek” nie ma takich kłopotów.
- Patrzą na nas, widzą dwoje ludzi niezatrudniających pracowników, nieobciążonych administracją i myślą: Nie biorą pensji, nie mają dodatkowych kosztów, a sami wszystkiego nie przejedzą - można im dać! - śmieje się Władysław Ornowski. - Dzisiaj np. dostaliśmy samochód z pełnym bakiem do dyspozycji.

Wybudować dom...

Pan Władek z żoną uważają, że przepisy dotyczące pomocy społecznej powinny być w naszym kraju zmienione. Nikt nie jest w stanie wyliczyć, ile pieniędzy pochłania nadmiernie rozbudowana administracja, a ile rzeczywiście trafia do potrzebujących. Fundacja „Pan Władek” znajduje się w komfortowej sytuacji, ponieważ nie jest zobligowana przepisami i może rozdzielać dary według własnego uznania. Czasem może też odmówić, kiedy np. okazuje się, że płacząca do słuchawki samotna matka w rzeczywistości żyje w konkubinacie i całkiem nieźle jej się powodzi. MOPS, zobowiązany do kierowania się kryterium dochodowym, nie ma takich możliwości. Bywają też sytuacje, że Fundacja wkracza tam, gdzie państwo dawno umyło ręce. Stało się tak w przypadku rodziców walczących o dwanaścioro dzieci umieszczonych w placówkach opiekuńczych. Jeśli będą mieć własny dom, jest nadzieja, że pociechy przebywające w domu dziecka wrócą do nich. Więc Fundacja „Pan Władek” postanowiła im ten dom wybudować! Pomagają ludzie dobrej woli i wygląda na to, że do końca stycznia nawet meble zostaną już wstawione.
Państwo Maria i Władysław pracują zawodowo, jednak działalność charytatywna pochłania większość ich wolnego czasu. Pan Władek zaczyna dzień bardzo pracowicie. Już o szóstej rano, w drodze do pracy, zabiera ze sklepów dary. Zawozi je do magazynu, który także udostępniono jego Fundacji nieodpłatnie. Cieszy się, że ludzie są przychylni, że gwiazdy na niebie świecą, a ręka Boska tak wszystko chroni!

2005-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Jak przeżywać Wielki Tydzień?

Niedziela wrocławska 13/2010

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

Karol Porwich/Niedziela

Przed nami wyjątkowy czas - Wielki Tydzień. Głębokie przeżycie i zrozumienie Wielkiego Tygodnia pozwala odkryć sens życia, odzyskać nadzieję i wiarę. Same Święta Wielkanocne, bez prawdziwego przeżycia poprzedzających je dni, nie staną się dla nas czasem przejścia ze śmierci do życia, nie zrozumiemy wielkiej Miłości Boga do każdego z nas. Wiele rodzin polskich przeżywa Święta Wielkanocne, zubożając ich treść. W Wielkim Tygodniu robi się porządki i zakupy - jest to jeden z koszmarniejszych i najbardziej zaganianych tygodni w roku, często brak czasu i sił nawet na pójście do kościoła w Wielki Czwartek i w Wielki Piątek. Nie pozwólmy, by tak stało się w naszych rodzinach.

CZYTAJ DALEJ

Kard. Ryś o godności Króla, Kapłana i Syna Bożego

2024-03-24 22:02

Archidiecezja Łódzka

O godności Króla, Kapłana i Syna Bożego mówił w pierwszym dniu rekolekcje wielkopostnych kard. Grzegorz Ryś. Msza Św. była sprawowana w Sanktuarium Imienia Jezus.

Jest już tradycją, że w Niedzielę Palmową rozpoczynają się wielkopostne rekolekcje dla łodzi, które głosił Metropolita Łódzki. W pierwszym dniu rekolekcji kard. Ryś mówił Jezusie Chrystusie i jego godności Króla, Kapłana i Syna Bożego.

CZYTAJ DALEJ

Wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej

2024-03-28 12:37

[ TEMATY ]

Msza Wieczerzy Pańskiej

parafia św. Stanisława Kostki w Zielonej Górze

procesja z darami

Archiwum parafii

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Parafia wprawdzie niewielka, ale zaangażowanie i hojność wiernych – bardzo duże. Parafia św. Stanisława Kostki to zielonogórski fenomen. W tym roku na procesję z darami na Mszę Wieczerzy Pańskiej uzbierano tam ogromną sumę, a w samą procesję zaangażowało się ponad 200 osób!

- Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii, bardzo związana z tym jak mocno stawiamy na liturgię i na edukację liturgiczną wszystkich wiernych – mówi Iwona Szablewska, wiceprzewodnicząca duszpasterskiej rady parafialnej i precentorka. - Jesteśmy bardzo małą parafią jak na realia Zielonej Góry, bo liczymy 3,5 tys. mieszkańców, a do kościoła w niedzielę na Mszę św. regularnie przychodzi 400 osób. W procesję z darami w tym roku zaangażowało się 250 osób. To ponad 70 rodzin, co daje nam 150 osób, i kolejne 100 osób, niepowtarzalnych, to ci, którzy są we wspólnotach. Zwyczaj jest taki, że w ciągu roku przyglądamy się, co jest tak naprawdę potrzebne jeszcze do sprawowania liturgii, a że jesteśmy młodą parafią „na dorobku” to wiele rzeczy nam brakowało, więc zawsze staramy się ustalać priorytety z proboszczem i służbą liturgiczną – podkreśla pani Iwona. Dodaje, że we wszystkim ważna jest też transparentność, by ofiarodawcy mieli świadomość, na co i w jaki sposób zostały rozdysponowane pieniądze. - W procesję z darami czynnie zaangażowało się 62,5% parafian. To wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej, dbania o jej piękno – to wszystko dla naszego Pana Jezusa Chrystusa – mówi Iwona Szablewska.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję