Powiada ludowe porzekadło: „Łatwiej przeżyć śmierć ojca niż utratę ojcowizny”. W Uniwersytecie Warszawskim odbyła się konferencja „Ruchu na rzecz Demokracji”, będąca jakby próbą zawarcia politycznej ugody wstępnej między trzema różnymi nurtami, rwącymi podskórnie w byłych komunistycznych służbach specjalnych. W okresie tzw. transformacji ustrojowej dotychczasowy monolit tych służb podzielił się „na tle” zawłaszczonego majątku państwowego, pieniędzy z FOZZ i innych „przekształceń” majątku państwowego w prywatny, z czego powyrastały w szybkim tempie zawrotne fortuny. Dopóki trwały rządy okrągłostołowych nominatów, proces rozkradania majątku państwowego trwał w najlepsze, każda z frakcji i koterii brała „w swoje ręce” co tam jej się podobało, nie wchodząc w drogę pozostałym. Z chwilą jednak objęcia władzy przez PiS (rozwiązanie WSI, powołanie Urzędu Antykorupcyjnego, budowa IV Rzeczypospolitej) dalsze rozkradanie majątku państwowego zostało poważnie utrudnione. W tej sytuacji dawne bezpieczniackie frakcje i koterie - każda pilnująca swego... - postanowiły jakoś ugadać się wstępnie: nie tak, żeby od razu tworzyć wspólną partię (komu powierzyć zarząd „walorami”, gdy wzajemne zaufanie mocno się zużyło?!), ale tak, żeby na razie zmontować „ruch”. Bez żadnej przesady powiedzieć można, że konferencja „Ruchu na rzecz Demokracji”, która odbyła się w UW z udziałem Olechowskiego, Kwaśniewskiego i Wałęsy, wpisuje się w doświadczenia i historię „ruchów obrony pokoju, demokracji i postępu”, znanych z okresu zimnej wojny. Powiedzieć nawet można, że ta zimna wojna trwa nadal, tyle że jej front nie przebiega już po granicy „żelaznej kurtyny”, dzielącej w świecie sowiecki „obóz miłujący pokój, demokrację i postęp” od obozu „amerykańskiego imperializmu”, ale w każdym z krajów europejskich, a w europejskich krajach świeżo wyzwolonych od sowieckiej okupacji front ten jest szczególnie widoczny i aktywny. Fakt, że z tego „ruchu” nie powstała jeszcze żadna nowa „zjednoczona partia”, może jedynie świadczyć o tym, że o ile cele są wspólne - obalić rządy PiS i odzyskać władzę - ciągle nie ma zgody ani dostatecznego wzajemnego zaufania, by powierzyć jednej z frakcji czy koterii zarząd majątkiem niezbędnym do walki wyborczej ani obsadę kandydatów do foteli posłów, senatorów, ministrów... Kwaśniewski i Borowski nie cieszą się już pełnym zaufaniem starych SLD-owskich kadr, te kadry nie cieszą się pełnym zaufaniem Geremka, Partia Demokratów postrzegana jest z kolei jako polityczne lobby żydowskie - wszystko to nie sprzyja dogadaniu się co do finansów i gremiów decydenckich. Ujawniony fakt, że działalność Kwaśniewskiego finansowana jest z zagranicznego źródła - przez ukraińskiego Żyda, który swą fortunę zawdzięcza powinowactwom z b. prezydentem Kuczmą, uważanym za rosyjską marionetkę - musi dodatkowo komplikować proces „jednoczenia lewicy”... Jedno zdaje się pewne: bez względu na to, czy powstanie nowa partia, czy bezpieczniackie frakcje i koterie zadowolą się luźnym „ruchem” - pokieruje nim ta, która postawi do dyspozycji „ruchu” najwięcej pieniędzy. Zapewne jest ich wiele na kontach szwajcarskich i innych, znajdą się też i inni hojni sponsorzy. Jeśli wierzyć historykom, w czasach poprzedzających bezpośrednio rozbiory Polski wielu ówczesnych „intelektualistow” i „autorytetów moralno-politycznych” brało z zagranicy jurgielt jawnie i bez większej żenady. Gdy na 2009 r. Niemcy wyznaczają termin zrzeczenia się suwerenności przez Polskę, musi to pobudzać pazerność i prywatę współczesnej „nowej magnaterii”.