Co prawda, nie minęło jeszcze sto dni funkcjonowania nowego rządu, dlatego ferowanie opinii o jego działalności ktoś uzna za przedwczesne. Niemniej jednak z pobieżnego oglądu tego, co się dzieje, a także z analizy wypowiedzi premiera i jego ministrów widać jakąś totalną bezradność, a dokładniej mówiąc - kompletny brak przygotowania do pełnionej misji. Nawet przychylne dotąd media zaczyna już denerwować odwlekanie decyzji w wielu ważnych dziedzinach.
Na pierwszy plan wysuwa się, oczywiście, sprawa ochrony zdrowia, tu bowiem panuje największe zamieszanie, skrajny brak profesjonalizmu. A przecież nikt inny, tylko osobiście Donald Tusk na swoim spocie wyborczym obiecywał, że w Polsce w bardzo krótkim czasie będziemy mieli dobrze opłaconych lekarzy, a także dobrze opłaconych nauczycieli. No cóż, ci pierwsi dalej emigrują, a ci drudzy zapowiedzieli 18 stycznia demonstrację w Warszawie.
To prawda, że na dniach wpłyną do Sejmu projekty ustaw zdrowotnych, ale o dziwo - nie są firmowane przez rząd, ale mają być projektami poselskimi. Co dziwne, powstały bez konsultacji ze środowiskiem medycznym, a co gorsza, zawierają rozwiązania niepełne, bez wizji zmian systemowych, a głównie bez wyraźnego planu zwiększenia dochodów Narodowego Funduszu Zdrowia (przypomnę, że wszelkiego rodzaju rozwiązania bez zwiększenia dochodów NFZ to jest mieszanie herbaty bez cukru z nadzieją, że ona stanie się słodka). Bez dodatkowych pieniędzy reformy służby zdrowia przeprowadzić się nie da. Skoro zaś ma to być reforma bez pieniędzy, należy sądzić, że Platformie chodzi o coś innego: o prywatyzację szpitali przez upadłość. Jeśli moja prognoza się sprawdzi, biada ludziom chorym, zwłaszcza tym biednym. Konsekwencją będą opłaty za usługi medyczne, a wcześniej całkowity paraliż i chaos w służbie zdrowia. Zacierać ręce natomiast mogą ci wszyscy, którzy wiedzą, że na zdrowiu da się dużo zarobić. Interes jest wart ok. 100 miliardów złotych - na tyle wycenia się wartość szpitali, urządzeń, a także intratnych działek, na których te obiekty stoją.
Ktoś powie: niech opozycja jak najszybciej składa wotum nieufności wobec minister Ewy Kopacz, niech premier ją odwoła. Sęk w tym, że pani minister odwołać tak łatwo nie można, koalicja ma wystarczającą liczbę głosów, aby odrzucić wotum nieufności, a poza tym jest to środek całkowicie skompromitowany w poprzedniej koalicji, nadużywany przez Platformę Obywatelską. Dlatego zobaczymy, jak zachowa się PO przy ustawie podpisanej przez wszystkich członków PiS o podniesieniu składki zdrowotnej o jeden procent do przyszłego roku. Taka ustawa jest już w Sejmie. Jak uważa Zbigniew Religa, to jest jedyna droga, która da rzeczywisty napływ pieniędzy do ochrony zdrowia. Pieniądze, które są potrzebne na zdrowie, trzeba wziąć nie z kieszeni obywateli, tylko z podatków, które i tak płacą. Ponadto w tzw. Pakiecie Religi znajduje się także projekt zakładający przeznaczenie połowy środków zgromadzonych w Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Ubezpieczeń Pracowniczych do Narodowego Funduszu Zdrowia. Ponadto PiS chce zmodyfikować ustawę o sieci szpitali, tak aby podzielić je na niezbędne, które pozostaną własnością publiczną, oraz te, które będą mogły zostać skomercjalizowane.
Z innych działań rządu warto zwrócić uwagę na sprawy międzynarodowe. Tu widać wyraźnie powrót do polityki białej flagi. Pomysł konsultowania z Rosją spraw tarczy antyrakietowej jest niczym innym jak powrotem do dawnego układu, którego konsekwencją będzie chęć wpływania Rosjan na polską politykę zagraniczną. Jak to ocenił Jarosław Kaczyński, „problem nie leży w rosyjskich negocjacjach ani nawet w embargu na polskie mięso. W relacjach polsko-rosyjskich chodzi w istocie o to, czy Rosja będzie traktowała Polskę jako suwerenne państwo i pełnoprawny kraj Unii Europejskiej. Ustępstwa Rosji przypominają stary dowcip o kozie, którą wprowadza się na jakiś czas do małego mieszkania. A po kilku dniach się ją wyprowadza i krzyczy: Boże, ile tu miejsca!”.
Także w polityce z Niemcami nie doszło do żadnej poprawy klimatu, a jedynie uspokoiliśmy Niemców naszą bardzo niejasną postawą wobec budowy niemieckiego Centrum przeciw Wypędzeniom. I tu znowu podobna sprawa jak z Rosją: Polska nie powinna uczestniczyć w jakimkolwiek projekcie upamiętniającym niemieckie wypędzenia, ponieważ byłoby to oficjalne uznanie Niemców za ofiary wojny. Tu nie może być żadnych kompromisów. Propozycja premiera Tuska o budowie takiego „centrum przeciw wojnie” w Gdańsku jest szkodliwym pomysłem dla Polski, niebezpiecznym dla zamazywania historii. Premier jako historyk z wykształcenia powinien wiedzieć, że myślenie historyczne nie jest jakąś polską obsesją, ale stanowi dla każdego państwa bardzo ważny element polityki wewnętrznej i zagranicznej. Skoro niemieccy politycy potrafią tak doskonale grać na uczuciach różnych ziomkostw, skoro Żydzi uważają, że II wojna światowa to tylko Holokaust, skoro Rosja nie uznaje Katynia za ludobójstwo, my musimy tym bardziej przypominać historyczne fakty, głosić niewygodną prawdę, bo tylko taką drogą można uzyskać szacunek i obronić godność.
I wracając do „mieszania herbaty”: konia z rzędem temu, kto wie, czego chce rząd PO. Nie ma już mowy o takich obietnicach, jak: reforma finansów, większościowa ordynacja, likwidacja Senatu, zmniejszenie liczby posłów w Sejmie, budowa „drugiej Irlandii”… Najwięcej czasu PO poświęca na administrowanie, czyli zmiany personalne, które nie są, oczywiście, „zawłaszczeniem państwa”, lecz jego „oczyszczaniem”. Widać to zwłaszcza w służbach specjalnych. Cudów nie będzie. Obyśmy zdrowi byli.