PUBLIKUJEMY TEKST WYGŁOSZONEJ HOMILII

Odkrywajmy „znaki sprzeciwu”

W czasie każdej Mszy świętej, dzięki wierze, jesteśmy świadkami zbawczej śmierci Pana Jezusa na krzyżu, który uobecnił tę „wielką Tajemnicę wiary” już w Wieczerniku i uobecnia dla nas na tym ołtarzu. Dzisiaj dodatkową pomocą w przeżycie tych świętych wydarzeń stała się ewangelia według św. Mateusza, przeczytana przed chwilą.

Zdajemy sobie sprawę, że to, co się wydarzyło wtedy pod symbolami realnie istniejącymi, dokonuje się dla nas i wobec nas na tym ołtarzu, na którym dokona się cudowna przemiana chleba i wina w ofiarnicze Ciało i Krew Zbawiciela. Z wiarą przyjmiemy te święte Postacie i ofiarujemy Je Bogu na wynagrodzenie za nasze i całego świata grzechy.

Ta Chrystusowa i nasza ofiara, ten ołtarz i nasza modlitwa zbawia świat, ochroni kogoś przed potępieniem lub innym ziemskim nieszczęściem, jeśli ten ktoś otworzy się na przyjęcie Bożego daru.

Przeczytana przed chwilą ewangelia uświadamia nam jednak, że zacietrzewienie ludzkie staje się niekiedy zaporą dla prawdy, że nienawiść zaślepia rozum i pod pozorem sprawiedliwości może doprowadzić do zbrodni, do zabójstwa najniewinniejszego z ludzi Boga – Człowieka, Chrystusa.

Wiemy, że przypadek śmierci Pana Jezusa to nie jest błąd legislatury rzymskiej czy żydowskiej, bo ostatecznie to nie Piłat i nie Sanhedryn Żydowski, ale nasze grzechy, grzech Adama i Ewy, i za nasze grzechy Chrystus umiera na krzyżu. Umiera i zmartwychwstaje, aby nas pojednać z Bogiem i pojednać między sobą.

Pójdźmy dalej w naszym rozważaniu i dopowiedzmy, że każde zło, każdy ciężki grzech, to śmiertelne cierpienie zadawane Chrystusowi, temu Ukrzyżowanemu i temu żyjącemu, jako Mistyczne Ciało, czyli Kościół. Zawsze przymiera, słabnie i umiera Kościół, ilekroć my, jego żywi członkowie grzeszymy, ilekroć zamiast uczcić Boga znieważamy Go, ilekroć zamiast miłować, nienawidzimy bliźniego.

Pan Jezus powiedział, że jest Drogą Prawdą i Życiem – każde kłamstwo, oszczerstwo, obłuda jest obciążeniem sumienia. Każde pogardzenie człowiekiem ma związek Nim, skoro mówił:, kto wami gardzi, Mną gardzi (Łk 10,16). Utożsamia się też z głodnym i chorym i uwięzionym, bo byłem głodny, a daliście mi jeść (Mt 25,35n).

Założony przez Pana Jezusa Kościół, czyli wybrani apostołowie i wszyscy ochrzczeni, mamy po wszystkie czasy obowiązek strzec i zachowywać, zachęcać i domagać się, aby ludzie nie zmarnowali wskazań Chrystusa i nie zniweczyli owoców Jego zbawczej męki. To ważne, egzystencjalne zadanie Kościoła także dzisiaj. I dlatego jesteśmy tu, przed tym ołtarzem, i dlatego bierzemy udział w manifestacji w obronie prawdy o człowieku, który całe swoje życie poświęcił w służbie Bogu i ludziom. On przeszedł przez życie dobrze czyniąc, i miliony ludzi patrząc na niego przez dziesiątki lat nie myliły się, nie były naiwne aż do dziś, kiedy „oświeceni” aktami agentury komunistycznej policji badacze odkryli, że ten arcybiskup – według donosiciela niekiedy przypadkowego, a najczęściej przymuszonego bądź opłacanego nie wypełniał swoich obowiązków.

Do Księdza Karola Wojtyły i Kardynała i Papieża Jana Pawła II zawsze garnęli się ludzie, bo odkrywali w nim mądrość i doznawali pomocy na własnych drogach życiowych. To dlatego swój rok pracy a nawet swoje wakacje spędzał wśród młodych, a potem też i wśród starszych rodzin i grup. Pomagał innym nie tylko jako profesor uniwersytecki, ale szczególnie jako kapłan i biskup. Był pionierem w skali ogólnokościelnej, kiedy promował inicjatywy angażujące świeckich do większej, także ewangelizacyjnej odpowiedzialności za Kościół żywej wiary, a widząc nacierający kryzys wierności małżeńskiej i rodzinnej jako pierwszy w Polsce założył Instytut Życia Rodzinnego w Krakowie, pozyskując do współpracy wybitnych na skalę światową fachowców, którzy poświęcili swe naukowe kariery w trudnych komunistycznych latach broniąc, wbrew oficjalnej propagandzie, prawa do życia od chwili poczęcia – wymienić tu trzeba chociażby małżeństwo profesora Andrzeja i Wandy Półtawskich, profesora Fijałkowskiego i zespoły ich współpracowników, którzy ratowali prawo rozumu w etyce naturalnej wbrew lansowanym różnym ideologiom. To Kardynał Wojtyła dzięki pracom ośrodka diecezji krakowskiej, jako jedyny biskup europejski przygotował naukowy i duszpasterski komentarz, wspierający odwagę wiary św. Papieża Pawła VI po wydaniu jego encykliki „Humanae Vitae”, która przypominała ludziom sumienia podstawową zasadę, że wiara jest nieodłączna od czynów życia ludzkiego, także w tych najbardziej intymnych dziedzinach.

Św. Jan Paweł II już jako Papież przez pierwsze lata pontyfikatu głosił katechezy o nowej, oryginalnej, naukowo pogłębionej teologii ciała ludzkiego i godności człowieka, którego nie można zrozumieć bez Chrystusa czyli bez wymiaru transcendentnego.

Jan Paweł II był niestrudzonym obrońcą życia ludzkiego, tego poczętego pod sercem matki i tego zagrożonego egoizmem niemoralności mocarstw totalitarnych. Dlatego po wydaniu niektórych encyklik natychmiast na jego biurku pojawiały się protesty ze Wschodu i Zachodu, bo głoszenie prawdy bywa zazwyczaj demaskowaniem ukrytych zamiarów. Ten Papież miał odwagę wielokrotnie przestrzegać przed faktem, że i dziś w świecie czynne są i aktywne struktury zła, czyli całe strategiczne systemy, którym trzeba odważnie stawiać czoła budując struktury prawdy, rozumu i dobra.

Jan Paweł II przez całe życie ujawniał wrażliwość poety i odwagę giganta w obronie prawdy i sprawiedliwości. Nie milczał wobec zła, co wykazują dokumenty nie zawsze natychmiast podawane do publicznej wiadomości, bo dzisiaj doczekaliśmy czasów, że o tym, co i jak należy załatwiać także w sprawach sumienia chcą decydować niektóre krzykliwe agencje medialne. Dziś starożytne zasady o domniemanej niewinności czy o wysłuchaniu w sądzie strony oskarżonej przestały obowiązywać. Dziś trzeba udowadniać niewinność. Przekreślono też humanitarną zasadę, że skoro zmarli nie mogą się bronić, to de mortuis aut bene aut nihil (o umarłych dobrze, albo wcale).

Jak to się stało, że przez wiele lat na oczach całego świata myśmy szli do naszego Papieża, aby spotkać w nim prawdziwe Człowieczeństwo, którego brakowało nam w nas samych, i uważaliśmy za zaszczyt przebywanie lub fotografie z nim, a dziś nagle, wzorem zachowania dla ma nas stać się donos tajnego donosiciela z czasów komunistycznych?!

Często słyszymy hasła o potrzebie oczyszczenia Kościoła. Kościół od czasów apostolskich potrzebował i potrzebuje oczyszczenia i reformy. Mój seminaryjny profesor buntował się przeciwko tezie powtarzanej przez teologów, że Ecclesia semper reformanda (Kościół zawsze reformowany), raczej Ecclesia semper sanctificanda mówił, bo to coś więcej, to obowiązek i piękno maksymalnej wierności zasadom ewangelii. Dzisiaj żyjemy w epoce świętych papieży Jan XXIII, Paweł VI, Jan Paweł I, Jan Paweł II, świętych biskupów męczenników, i dziękujmy Opatrzności w tej Katedrze za świętego biskupa Szczęsnego Felińskiego i błogosławionego kardynała Prymasa Stefana Wyszyńskiego i za błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszkę i za świadectwo zamordowanego ks. Zycha i Niedzielaka, bo oni także są zdrowym owocem, który wydała chrześcijańska, zakorzeniona w Polsce wiara, tak jak świadectwem ducha szlachetności polskiej było przyjęcie milionów uciekinierów z Ukrainy, mimo, że te sąsiedzkie relacje nie zawsze były piękne i godne, ale Polacy wiedzą i dziś, że krzywdzonemu trzeba pomagać, trzeba go bronić.

W lutym 1976 roku Paweł VI poprosił Kardynała Karola Wojtyłę o wygłoszenie rekolekcji wielkopostnych do Papieża i Kurii Rzymskiej. Kardynał przyjął zaproszenie, a rekolekcjom nadał tytuł: „Znak, któremu sprzeciwiać się będą”. To Chrystus jest tym znakiem Boga pośród nas, któremu ludzie się sprzeciwiali, bo niewygodne bywa Jego nauczanie, bo nie godził się na egoistyczną samodegradację człowieka, bo stawiał wymagania, ale On zawsze pomaga je wykonać, dźwiga upadających, przebacza, naprowadza błądzących na drogi proste i chce zbawienia wszystkich ludzi.

Znakiem sprzeciwu dziś stał się Jan Paweł II, święty człowiek, bo niewygodne, nie pasujące do ciemnych i grzesznych pułapek źle rozumianej nowoczesności było jego nauczanie i jego postępowanie, które nie było nigdy zgodą na zło i grzech w jego życiu ani w życiu innych ludzi, ale zanim zdecydował się na radykalne decyzje starał się rozeznawać, aby do krzywdy i zaistniałego zła i grzechu, aby do istniejącego cierpienia nie dodawać nowej niesprawiedliwości, jak to dzisiaj zbyt łatwo lubią szarżować liczni sędziowie, że przypomnę haniebny przypadek niesprawiedliwie osądzonego, zniesławionego i uwięzionego niewinnie kardynała Pella z Australii. A był to przecież człowiek znany z wierności Ewangelii, niewygodny przez jej wierne głoszenie.

Aktualny atak na Jana Pawła II to atak na to, co w Polsce piękne i trwałe, co wyrosłe i chronione w najtrudniejszych czasach przez Kościół, to atak na tożsamość duchową naszego narodu.

A że nie jest to tylko prywatny pogląd, to warto przytoczyć opinię zewnętrznego obserwatora: „Obecnie walka jest szczególnie zażarta w Polsce. Unia Europejska i zasobne grupy aktywistów LGBTQ, niektóre finansowane przez George’a Sorosa, grożą Polsce wszelkiego rodzaju karami ekonomicznymi i moralnym zawstydzaniem za stawanie twardo w obronie wartości chrześcijańskich. Niektórzy opisują to jako zagrażający zniszczeniem kultury chrześcijańskiej Polski. Konserwatywny rząd i Kościół toczą dobrą walkę, ale rządy tłumu, złośliwe groźby i histeryczna propaganda zagrażają owładnięciem krajem i uciszeniem Kościoła i tych partii politycznych, które chcą stać w obronie wartości chrześcijańskich dotyczących małżeństwa i rodziny. Tłumy gejowskich aktywistów musiały być powstrzymywane przez policję przed przerwaniem dziecięcej procesji religijnej. Mówią oni otwarcie, że jeśli zdobędą władzę, to są zdeterminowani prowadzić indoktrynację małych dzieci w ideologii LGBTQ, co według nich ma za cel jedynie promować . Bardzo wysoka jest stawka, o którą walczy się w Polsce, być może jednej z ostatnich znaczących katolickich twierdz w Europie”. (Ralph Martin, Kościół w kryzysie, Kraków AA, 2022, s. 375).

Poczucie realizmu pozwala nam jednak uświadomić sobie, że te zewnętrzne ataki nie są najbardziej groźne, jakkolwiek nie godzi się pozostawiać ich bez odpowiedzi, aby nie czyniły krzywdy nieświadomym i niedoświadczonym w rozeznawaniu ideologicznych interesów ludziom. Prawdziwym niebezpieczeństwem byłoby wywołanie podziałów i braku jedności w samym Kościele i to na to niebezpieczeństwo powinniśmy być szczególnie uczuleni. Jedność biskupów z papieżem, jedność polskich biskupów między sobą, jedność kapłanów i zakonów z biskupami i jedność elitarnych grup katolików świeckich z biskupami była i będzie decydować nie tylko o przetrwaniu, ale o świętości Kościoła także z naszej Ojczyźnie. Ta zasada sprawdza się także w innych społecznościach ludzkich.

Opowiadają biografowie premiera Wielkiej Brytanii, że pewnego razu, po ostrych obradach parlamentu jeden z posłów podszedł do Churchilla i spytał: Panie premierze – jak pan ocenia mój ostry atak na wrogów? Premier odpowiedział: synu, ci ludzie po drugiej stronie to przeciwnicy. Wrogowie siedzą obok!

Polska dziś potrzebuje jedności wszystkich rodaków, także parlamentarzystów a nie targowiczan zatroskanych o interes własny, osobisty, lub interes własnej partii. Potrzebuje autorytetów, ludzi z wizjami przyszłości, a takim autorytetem był, jest i powinien pozostać Kościół i jego święci nauczyciele. Jan Paweł II, błogosławiony Prymas Wyszyński i inni świątobliwi pasterze, że wymienię sługę Bożego biskupa Wilhelma Plutę, biskupa Gołębiowskiego, biskupa Jaroszewicza czy bł. księdza Jerzego Popiełuszkę. Autorytetami pozostaną „Żołnierze Wyklęci” a nie ich UB-owscy mordercy.

Kościół w Polsce i wszyscy w Ojczyźnie potrzebujemy wspólnot, stowarzyszeń, ruchów i dróg sprawdzonej, ludzkiej, humanitarnej duchowości, zdolnej jednoczyć a nie dzielić, zwalczać zło, a nie zdrowe tradycje chrześcijańskiej wiary. Wołamy o zespoły i inicjatywy nobilitujące trud rodziny wielodzietnej i godność miłości odpowiedzialnej w zawieranych małżeństwach, jak to zapoczątkował Ksiądz Kardynał Wojtyła.

Trzeba docenić fakt, że pojawiają się i trwają stare i nowe, godne inicjatywy kapłanów i ludzi świeckich, pomocnych w formacji intelektualnej i duchowej atmosfery ludzi myślących rozumem i sumieniem, ludzi wrażliwych na Boga i człowieka, stworzonych na obraz Boży, powołanych, aby służyli, a nie aby im służono. (Może warto tu wymienić trzy tygodnie w samej Warszawie od lat promujące obiektywne spojrzenie na polską rzeczywistość: „Idziemy”, „Do Rzeczy”, „Sieci”. Zdumiewa też niespożyty trud nad rozmodleniem i promocją społecznej nauki Kościoła, jaki podejmuje Radio Maryja i TV TRWAM, są też grupy i wspólnoty intelektualistów w różnych miejscach Polski, którzy podejmują się promocji obiektywnej, zdrowej wizji przyszłości, opartej na trudzie „wymagań od siebie, choćby inni od nas nie wymagali”).

Nasza obecność przy Janie Pawle II trwa od lat, bo od zawsze widzieliśmy w nim tego, którego 16. X. 1978 roku wybrała Opatrzność, jako pasterza i przewodnika na nasze czasy, i to Bóg, - jak poświadcza św. Paweł „wybiera ludzi przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego Obliczem” (Ef. 1,4n) A na taki wybór każdy chrześcijanin stara się odpowiadać wiarą, modlitwą i codziennym wypełnianiem woli Bożej. To jest istotny, najważniejszy sposób realizowania naszego człowieczeństwa.

Czy potrzebne są zewnętrzne manifestacje?

Są językiem medialnym, czytelnym we współczesnym świecie, który ceni obraz, liczbę i cyfrę, aby zatrzymać się nad treścią. Nasze marsze i manifestacje ilekroć są wspierane modlitwą uzyskują dodatkową wartość i moc wymierną w innej, Bożej perspektywie skoro Pan Jezus powiedział: gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam ja jestem pośród nich (Mt18,20).

Ufajmy, że trud dzisiejszej naszej obecności zaowocuje obroną prawdy w sercach ludzi szczerze jej szukających.

Mądrzy ludzie mówią, że zło się rozszerza nie dlatego że je promują źli ludzie, złe instytucje i systemy, ale dlatego, że milczą dobrzy, że nic nie robią uczciwi, mądrzy i sprawiedliwi. Niech więc nie braknie trudnym czasom i sprawom naszej modlitwy, świadectwa i czynu.