Dwudniowe uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się we wtorek 25 lipca o godzinie 17. wprowadzeniem ciała zmarłego kapłana do parafialnego kościoła św. Anny w Ząbkowicach Śląskich i Mszą świętą pod przewodnictwem biskupa seniora diecezji świdnickiej.

Szerokim echem

- Pośrodku nas jest trumna z ciałem ks. kan. Grzegorza Umińskiego – mówił łamiącym głosem bp Dec. – Dla wielu, ta śmierć, taka niespodziewana, była zaskoczeniem i wywołała wielkie poruszenie nie tylko w Ząbkowicach – mieście dzieciństwa i młodości naszego zmarłego kapłana, czy diecezji świdnickiej, ale odbiła się szerokim echem w całym naszym kraju – mówił na początku Eucharystii pierwszy biskup świdnicki. - Chcemy przy jego trumnie trwać na modlitwie, złożyć najświętszą ofiarę i prosić, żeby Pan Jezus go przybrał w szaty zbawienia – podkreślił hierarcha, witając blisko 40 kapłanów przybyłych z całej metropolii wrocławskiej oraz mamę Elżbietę i tatę Stanisława, rodzeństwo, krewnych, przyjaciół, znajomych, władze miasta na czele z burmistrzem oraz bardzo licznie zgromadzonych parafian.

ks. Mirosław Benedyk

Przed Mszą świętą przez dłużną chwilę bp Ignacy Dec modlił się przy trumnie zmarłego kapłana

Skarb i naczynie

W wygłoszonej homilii bp Dec odniósł się do słów św. Pawła: „Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas”. – Apostoł wymienia tu dwie rzeczywistości: skarb i naczynie. Skarb pochodzi od Boga, to bowiem On przekazuje skarby człowiekowi. Bogu jest potrzebne naczynie, aby skarb przekazać. Tym naczyniem jest wybrany człowiek, jest nim kapłan, którego On wybiera – wyjaśniał.

Następnie dodał, że moc skarbowi nadaje Bóg, a wartość skarbu płynie nie z naczynia, w którym ten skarb jest przekazywany, ale od Boga, aby z Niego była owa przeogromna moc, a nie z nas. – Jednakże ludzie pragną przyjmować skarby w pięknym opakowaniu, w ładnym naczyniu. Jakość i piękno tego naczynia w dużej mierze zależy od człowieka. Każdy, który jest powołany przez Boga, aby być naczyniem, w którym On Bóg, przekazuje nam skarby, jest wezwany do tego, żeby to naczynie czynić jak najpiękniejszym. Żeby te skarby Boże docierały do ludzi w naczyniu pięknym – mówił biskup zaznaczając, że wiedział, już o tym ksiądz Grzegorz, z pewnością za przyczyną rodziców, którzy go wychowali w pobożności katolickiej. Ślad tej wiedzy został zawarty w osobistym piśmie z 2001 roku, które sporządził ks. Grzegorz, wstępując do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu, a które to pismo zachowało się w dokumentach kurialnych.

ks. Mirosław Benedyk

Rodzice i najbliższa rodzina

Jak zaznaczył homileta, maturzysta Grzegorz wstąpił do seminarium, aby przygotować piękne naczynie, przez które Bóg będzie przekazywał skarb - niebieskie moce - ludziom, którzy tych skarbów potrzebują, gdyż Chrystus powiedział: „Beze mnie nic nie możecie uczynić”.

Mała lampka i Boży osiołek

W dalszej części bp Dec odczytał fragment wypracowania, który napisał Grzegorz Umiński w czasie letnich wakacji 22 lata temu, podczas egzaminów wstępnych na Papieski Wydział Teologiczny i do Seminarium. Temat pracy brzmiał: Dlaczego i jakim pragnę być kapłanem?

- Chcę zostać księdzem, po mimo tego, że jest to dla mnie ciemny korytarz, w którym nie wiem co mnie może spotkać. Dlaczego więc postanawiam iść w niepewność ? Ponieważ wiem, że na końcu tego korytarza jest światło – Jezus Chrystus, Ten, który ustanowił sakrament kapłaństwa. Chcę dążyć do tego światła, ale do tego jest powołany każdy chrześcijanin. Chcę być taką małą lampką, która pokaże, także moim braciom i siostrom, drogę do Jezusa i zbawienia, które On wszystkim obiecał. Choć wiem, że jestem tylko małym grzesznym człowiekiem, chcę oddać siebie całkowicie na służbę Kościołowi

Podziel się cytatem

- Gdy patrzymy na ziemskie życie ks. Grzegorza, to możemy stwierdzić, że zdobywał wielkość przez służbę, uśmiech, dialog, kontakt. Jego śmierć poruszyła wielkie rzesze ludzi. Miał wielu przyjaciół i znajomych. Ja z bliska to obserwowałem przez pięć lat i widziałem te relacje jakie miał do ludzi świeckich i kapłanów – zaznaczył homileta, dodając, że mimo wielu obowiązków sekretarza biskupa, znajdywał czas na duszpasterstwo m.in. na prowadzenie Małżeńskiej Oazy Rodzin.

Dalej, przewodniczący liturgii, kontynuował odczytywanie wypracowania, przyszłego księdza.

- Jeżeli Pan Bóg upatrzył sobie we mnie narzędzie, jestem gotów zostać Bożym osiołkiem, nie oczekując niczego dla siebie. Chcę pomagać tym, którzy mnie otaczają. Trwać przy Chrystusie, wykorzystując maksymalnie talenty, jakimi zostałem obdarowany. Może to wydawać się śmieszne, ale pragnę zostać przede wszystkim świętym i szczerym, pracowitym kapłanem. Może to okazać się zuchwałością, ale bardzo pragnę sprawować sakramenty, ponieważ są one potrzebne mnie samemu, jak również miałbym możliwość odwdzięczenia się za nie Panu Bogu, nie kwiatami czy prezentami, ale ofiarą pracą. Ten dar jakim jest Eucharystia jest zbyt cenny, w moim mniemaniu” darem, żeby mógł sobie po prostu być. Tu jest wyzwanie dla każdego kapłana, stać się przedłużeniem rąk Pana Jezusa, aby wieczernik i ofiara na krzyżu, żyły w każdym sercu człowieka. Tego pragnę i tego samemu sobie życzę. Chcę pracować z Jezusem na miejscu, którym mnie postawi. Bardzo się boję tego, co przede mną, żal tego co za mną, lecz wszystko mogę w tym, który mnie umacnia.

Podziel się cytatem

- Słowa bez komentarza. Bardzo jasne i czytelne – zaznaczył biskup, podkreślając, że tekst prezentujący wizję kapłaństwa młodego chłopaka, maturzysty, który zostawił ks. Grzegorz jest na wagę złota.

ks. Mirosław Benedyk

Trumna z ciałem ks. kan. Grzegorza Umińskiego

Osobiste słowo

Ostatnie słowa bp Ignacy Dec skierował do kapłana, którego ciało spoczywało w trumnie przed ołtarzem.

- Księże Grzegorzu otrzymałeś dar pięknego, często zachwycającego mówienia. Bóg obdarzył cię niezwykłym talentem wyrażania prawd w sposób jasny i istotny. Byłeś dla wielu przewodnikiem i świadkiem prawdy, którą głosiłeś. Brzydziłeś się kłamstwem, mataczeniem, krętactwem, obłudą, manipulacją. To cię drażniło i słusznie. Nie bawiłeś się w dyplomację. Prawda była ci przewodniczką, którą czerpałeś z Księgi Objawienia i mądrych ksiąg, które napisali ludzie kochający Boga. Umiałeś znakomicie posługiwać się mediami, korzystaliśmy z twojej pomocy, której chętnie udzielałeś i nas też uczyłeś, jak korzystać z mediów. Księże Grzesiu dziękujemy za ciebie Bogu tutaj w Eucharystii i dziękujemy za twoją prawość, bowiem prawda i uczciwość były u ciebie na pierwszym planie. Dziękujemy ci za lekcję, którą czerpiemy od ciebie. Chcemy pozostać z tobą w przyjaźni, w tajemnicy świętych obcowania. Niech tak się stanie - zakończył.

Czuwanie

Po Mszy świętej miało miejsce modlitewne czuwanie do godz. 21, które zakończyło się Apelem Jasnogórskim. Ciało zmarłego kapłana powróciło do ząbkowickiego kościoła w środę 26 lipca przed południem, a uroczystości pogrzebowe z udziałem bp Ignacego Deca i bp Adama Bałabucha rozpoczęły się o godz. 12. 

Wdzięczność i nadzieja

W dniu pogrzebu w samo południe 26 lipca, kościół św. Anny wypełnił się po brzegi. Prezbiterium zgromadziło 192 kapłanów oraz dwóch biskupów, a w świątyni wspólnie modliło się blisko pół tysiąca wiernych.

Jeszcze przed Mszą świętą głos zabrali ks. Grzegorz Ławniczak – duchowy ojciec powołania do kapłaństwa ks. Grzegorza, europosłanka Beata Kempa, Burmistrz Ząbkowic Śl. Marcin Orzeszek. Odczytano także kondolencje bp Artura Mizińskiego - sekretarza generalnego KEP i abp Adriana Galbasa – metropolity katowickiego.

- Chrystus Pan przyszedł i zabrał nam kapłana, chciał go mieć już przy sobie, by z niebieskimi aniołami i świętymi zbawionymi śpiewał Mu hymny wielbiące Jego majestat. Prosimy Boga miłosiernego o oczyszczenie jego duszy i przyjęcie go do grona swoich niebieskich przyjaciół. Wyrażamy nadzieję, przekonanie, że Chrystus, Wieczny Kapłan, wprowadził już sługę swego w krainę światłości i pokoju – podkreślił w homilii bp Ignacy Dec.

Po Mszy świętej w imieniu kolegów kursowych głos zabrał ks. Dominik Wargacki. – Ilekroć pytałem jako senior i prosiłem o twoją pomoc, odpowiedź była jedna, jeżeli nic nie będzie w kalendarzu naszego biskupa to ja będę. I tak było. Zależało ci na wspólnocie, Kościele, na twoich i naszych bliskich – mówił proboszcz z Walimia.

W imieniu rodziny słowa wdzięczności wypowiedział brat zmarłego Sebastian, który zaznaczył, że ks. Grzegorz chciał, aby zawsze działo się dobro, które jak wierzy będzie dla niego przepustką do nieba. – Umiński, dobre rzeczy dzieją się tam w dole dzięki tobie – wchodzisz – podsumował.

Ostatnie słowo wypowiedział ks. kan. Krzysztof Herbut, proboszcz miejsca, który podkreślił, że ks. Grzegorz hojnie rozdawał miłość, którą dostał od Ojca Niebieskiego.

Ziemska droga

Ks. Grzegorz Umiński urodził się 18 listopada 1982 roku w Nowej Rudzie. Uczęszczał do szkoły podstawowej i liceum w Ząbkowicach Śląskich. O najmłodszych lat służył do Mszy św. w kościele św. Anny. Angażował się w życie Kościoła jako animator muzyczny. Bardzo często pielgrzymował na Jasną Górę. W 2001 roku po zdaniu matury wstąpił do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Święcenia prezbiteratu przyjął 26 maja 2007 z rąk bp Ignacego Deca. Następnie pracował jako wikariusz w Głuszycy, a po trzech latach został skierowany na specjalistyczne studia na KUL-u, gdzie uzyskał stopień doktora, a także licencjata z informatyki. Dużo czasu poświęcał mediom i komunikacji społecznej. Po powrocie ze studiów posługiwał w świdnickiej katedrze, a następnie został skierowany do pracy w Świdnickiej Kurii Biskupiej i Wyższym Seminarium Duchownym. Pełnił ważne funkcje w diecezji świdnickiej, a tą najważniejszą od 2018 roku była funkcja sekretarza Pierwszego Biskupa Świdnickiego, którą pełnił do śmierci. Ciało zmarłego tragicznie kapłana spoczęło na ząbkowickim cmentarzu komunalnym, obok grobów najbliższej rodziny.