KS. MAREK ŁUCZAK: - 11 stycznia Komisja Zdrowia dopiero wieczorem obradowała nt. zmian w ustawie refundacyjnej, a już dzisiaj (12 stycznia) marszałek Sejmu Ewa Kopacz domaga się sprawozdania. Skąd ten pośpiech?
BOLESŁAW PIECHA: - Myślę, że po stronie koalicyjno-rządowej można zauważyć ciśnienie, by jak najszybciej pozbyć się wszelkich niedogodności związanych z nową ustawą. Pośpiech jest w tym przypadku złym doradcą, bo wygląda na to, że rozwiązując jeden problem (choć niestety nie do końca), otwieramy ogromne pole do konfliktu w innym miejscu. Do tej pory bowiem niezadowoleni byli lekarze, a teraz słychać niezadowolenie aptekarzy. Ustawa jest bowiem skonstruowana w taki sposób, że przypomina system naczyń połączonych: jeśli do jednego naczynia dolewamy płynu, to także w drugim rośnie poziom. Spróbowano więc łagodzić napięcie środowiska lekarskiego, nie do końca spełniając jego postulaty, jednak spowodowało to wzrost niezadowolenia u aptekarzy, którzy stali się obecnie przysłowiowym chłopcem do bicia. Osobiście ubolewam nad tym, że całe zamieszanie ma dodatkowo wymiar propagandowy. Akty prawne nie są od tego, by pokazywać, że rząd coś robi, ale mają usprawniać życie społeczne. A w przypadku ustawy refundacyjnej chodzi przecież o bezwzględne zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego polskich pacjentów.
Reklama
- Protestowali lekarze, a teraz dołączają do nich właśnie aptekarze. Z czym to środowisko nie chce się zgodzić?
- Do tej pory mieliśmy do czynienia z próbą obłożenia lekarzy niewykonalnymi obowiązkami. Obecnie zaś całą odpowiedzialność za wszelkie niedociągnięcia próbuje się przesunąć na aptekarzy. Chodzi tu, oczywiście, o odpowiedzialność finansową, co w przypadku tego środowiska ma dodatkowe znaczenie, bo przecież niejednokrotnie mamy tu do czynienia z niewielkimi, rodzinnymi firmami, a nie z jakimiś konglomeratami. Wiele aptek działa w małych miejscowościach i trzeba się tam bardzo mocno napracować, by je utrzymać. A dzisiaj już mamy do czynienia z taką sytuacją, że nie ma aptek w niektórych gminach, nie wspominając nawet o sołectwach czy wsiach. Nakładanie kar finansowych w takim przypadku przypomina prawo drakońskie, a dodatkowym problemem jest fakt, że nawet gdyby ewentualna kara była w poszczególnych przypadkach uzasadniona, to w myśl ustawy - aptekarz nie mógłby się od niej odwołać.
- Lekarze nie chcą być sprawdzani, aptekarze też. Jak wobec tego pilnować wspólnych pieniędzy? Jak uszczelnić system?
Reklama
- Na pewno nie uczynimy tego przez nakładanie bezsensownych kar. Ustawa karze za rzeczy niewykonalne. Wyobraźmy sobie następującą sytuację: lekarz przepisuje na recepcie antybiotyk, który jest opisany w potężnym dokumencie zamieszczonym na stronach internetowych. W myśl tego opisu ma on być stosowany w zapaleniu ucha, gardła i nerek. Okazuje się jednak, że chory cierpi na zapalenie pęcherza moczowego. Jeśli jednak antybiotyk ten jest skuteczny w leczeniu zapalenia pęcherza, lekarz z pewnością go przepisze, bo jego leczenie ma być przede wszystkim skuteczne. Niestety, w myśl wadliwej ustawy, gdyby ten antybiotyk nie był wymieniony w opisie, że należy go przepisać w takiej sytuacji, otwierałoby się w ten sposób pole do ukarania lekarza.
- Takie uregulowania zmierzają więc do absurdu...
- Tych absurdów jest więcej. Na aptekarzy na przykład nakłada się kary za takie przewinienia, jak niewłaściwie zapisany numer, który powinien być po prawej stronie, a jest po lewej, bo nie starczyło miejsca.
- Skąd więc te niedorzeczności?
- Prawdopodobnie chodzi o stworzenie możliwości na wypadek braku pieniędzy. Zawsze będzie można znaleźć winnego: lekarza, że źle przepisuje leki, czy aptekarza, że je źle wydaje. Karząc ich i ściągając pieniądze, będzie można podratować budżet. Istotą protestu lekarzy i aptekarzy jest to, że nakłada się kary za sprawy, których nie można wykonać, albo doprowadza się do sytuacji, w której jedni i drudzy skazani są na praktyki zaprzeczające zdrowemu rozsądkowi.
- Jeśli jednak lekarz przekracza swoje uprawnienia, to jak go ukarać?
- Lekarza należy karać za złe wyniki leczenia, a nie za to, co przepisuje na recepcie. Jeżeli lekarz przekracza uprawnienia, zapisując zły lek, to już w myśl obowiązującego prawa podlega surowym karom, włącznie z odebraniem prawa do wykonywania zawodu. Do tego dochodzi możliwość osądzenia. Temu na pewno nie mogą jednak służyć bezsensowne kary.
Reklama
- A może rzeczywiście skala złych praktyk czy nawet nieświadomych uchybień jest na tyle duża, że pojawił się pomysł penalizacji.
- Nieprawda. W Polsce nie było afer z „martwymi duszami”, jak to miało miejsce na przykład w Niemczech, gdzie przepisywano leki refundowane na osoby nieżyjące. Nie było też afer w aptekach. Narodowy Fundusz Zdrowia kontroluje rynek, a jeśli zdarzają się uchybienia, to mają one charakter sporadyczny. Jeśli więc pomysł nakładania kar na aptekarzy ma być konsekwencją nieprawidłowości ustalonych zaledwie w sześciu przypadkach w Polsce, to ja dziękuję. Protestujemy więc przeciwko brakowi logiki oraz przeciwko szykanom wobec środowiska lekarskiego i aptekarskiego.
- Od lat stawiamy pytanie o reformę służby zdrowia...
- Niestety, to pytanie jest wciąż aktualne. Mamy model ubezpieczeniowy, który de facto nie jest modelem ubezpieczeniowym. Konstytucja mówi, że każdy ma równy dostęp do leczenia. Jeśli osoba bezdomna i niepracująca trafi do szpitala z zapaleniem ślepej kiszki, musi być operowana. Próba identyfikacji osób nieubezpieczonych jest więc bezsensowna, skoro i tak lekarz musi udzielić pomocy takim osobom. Nie zdecydowaliśmy się na takie systemy, jak w Szwecji, Norwegii czy Danii, gdzie jest oczywiste, iż każdy obywatel kraju jest pacjentem, za którego leczenie zapłaci państwo. Zwykły PESEL, dowód osobisty, byłby tutaj wystarczający.
Dając nam szkaplerz, Matka Boża zaprosiła nas do pracy dla Boga. Chciała, by wszystko odnalazło w nas wymiar nadprzyrodzony i wiązało się z intencją „dla zbawienia”. Wszystko ma służyć zbawieniu – także noc i sen.
Zarzucają nam, że nasza religijność jest skupiona na tym, co doczesne. Może rzeczywiście zaburzyliśmy nieco proporcje i częściej modlimy się o zdrowie, o pieniądze, o szczęśliwy związek niż o nasze zbawienie. Rzeczywiście, zwykle modlimy się o nie dopiero dla zmarłych! Więc... gdyby Matka Najświętsza oznajmiła nam, że kto nosi szkaplerz, będzie bogaty i szczęśliwy na tym świecie, czy można by się spodziewać, że byłby to ukochany strój milionów? Mam nadzieję, że niekoniecznie, bo rozumiemy, dlaczego Maryja doczesność pomija zazwyczaj milczeniem i wciąż mówi nam o wieczności. Niebo interesuje i nas! Wieczność nie stała się dla nas pojęciem pustym i abstrakcyjnym.
Szkaplerz to najpopularniejsza obok Różańca świętego forma pobożności maryjnej. Historia szkaplerza sięga góry Karmel w Ziemi Świętej, kiedy to duchowi synowie proroka Eliasza prowadzili tam życie modlitewne. Było to w XII wieku. Z powodu prześladowań ze strony Saracenów bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel przenieśli się do Europy i dali początek zakonowi zwanemu karmelitańskim.
W południowej Anglii w Cambridge mieszkał pewien bogobojny człowiek - Szymon Stock, generał zakonu, który dostrzegając grożące zakonowi niebezpieczeństwa, modlił się gorliwie i błagał Maryję, Najświętszą Dziewicę, o pomoc. Pewnej nocy, z 15 na 16 lipca 1251 r., ukazała mu się Najświętsza Panienka w otoczeniu aniołów. Szymon otrzymał od Maryi brązowy szkaplerz i usłyszał słowa: „Przyjmij, Synu najmilszy, szkaplerz Twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla Ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania”. Od tamtej pory karmelici noszą szkaplerz, czyli dwa prostokątne skrawki wełnianego sukna z naszytymi wyobrażeniami Matki Bożej Szkaplerznej i Najświętszego Serca Pana Jezusa, połączone tasiemkami. Słowo „szkaplerz” pochodzi od łacińskiego słowa „scapulae” (plecy, barki) i oznacza szatę, która okrywa plecy i piersi. Papież Pius X w 1910 r. zezwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.
Do wielkiej Rodziny Karmelitańskiej chcieli przynależeć wielcy tego świata - królowie, książęta, możnowładcy, ale i zwykli, prości ludzie. Dzięki papieżowi Janowi XXII - temu samemu, który wprowadził święto Trójcy Świętej i wyraził zgodę na koronację Władysława Łokietka - szkaplerz stał się powszechny. Papież miał objawienia. Matka Boża przyrzekła szczególne łaski noszącym pobożnie szkaplerz karmelitański. A Ojciec Święty ogłosił te łaski światu chrześcijańskiemu bullą „Sabbatina” z dnia 3 marca 1322 r. Bulla mówiła o tzw. przywileju sobotnim. Szczególne prawo do pomocy ze strony Maryi w życiu, śmierci i po śmierci mają ci, którzy noszą szkaplerz. Jest to niejako suknia Maryi, czyli znak i nieomylne zapewnienie macierzyńskiej opieki Matki Bożej. Kto nosi szkaplerz karmelitański, ten otrzymuje obietnicę, że dusza jego wkrótce po śmierci będzie wyzwolona z czyśćca. Stanie się to w pierwszą sobotę miesiąca po śmierci. Oczywiście, pod warunkiem, że ta osoba nosiła szkaplerz w należytym duchu i żyła prawdziwie po chrześcijańsku, zachowała czystość według stanu i modliła się modlitwą Kościoła.
Jan Paweł II pisał do przełożonych generalnych Zakonu Braci NMP z Góry Karmel i Zakonu Braci Bosych NMP z Góry Karmel, że w znaku szkaplerza zawiera się sugestywna synteza maryjnej duchowości, która ożywia pobożność ludzi wierzących, pobudzając ich wrażliwość na pełną miłości obecność Maryi Panny Matki w ich życiu. „Szkaplerz w istocie jest «habitem» - podkreślał Ojciec Święty. - Ten, kto go przyjmuje, zostaje włączony lub stowarzyszony w mniej lub więcej ścisłym stopniu z zakonem Karmelu, poświęconym służbie Matki Najświętszej dla dobra całego Kościoła. Ten, kto przywdziewa szkaplerz, zostaje wprowadzony do ziemi Karmelu, aby «spożywać jej owoce i jej zasoby» (por. Jr 2, 7) oraz doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie, by wewnętrznie się przyoblekać w Jezusa Chrystusa i ukazywać Jego życie w samym sobie dla dobra Kościoła i całej ludzkości” (por. Formuła nałożenia szkaplerza).
Papież Polak od wczesnych lat młodości nosił ten znak Maryi. I zawsze zaznaczał, jak ważny w jego życiu był czas, gdy uczęszczał do kościoła na Górce (Karmelitów) w Wadowicach. Szkaplerz przyjęty z rąk o. Sylwestra nosił do końca życia. (Szkaplerz św. Jana Pawła II znajduje się w klasztorze Karmelitów w Wadowicach.) W orędziu z okazji jubileuszu 750-lecia szkaplerza karmelitańskiego pisał, że szkaplerz „staje się znakiem przymierza i wzajemnej komunii między Maryją i wiernymi, a w rezultacie konkretnym sposobem zrozumienia słów Jezusa na krzyżu do Jana, któremu powierzył swą Matkę i naszą duchową Matkę”.
Matka Boża, kończąc swe objawienia w Lourdes i w Fatimie, ukazała się w szatach karmelitańskich jako Matka Boża Szkaplerzna. Wszystkie osoby noszące szkaplerz karmelitański mają udział w duchowych dobrach zakonu karmelitańskiego. Ten, kto go przyjmuje, zostaje na mocy jego przyjęcia związany mniej lub bardziej ściśle z zakonem karmelitańskim. Rodzinę Karmelu tworzą następujące kręgi osób: zakonnicy i zakonnice, Karmelitańskie Instytuty Życia Konsekrowanego, Świecki Zakon Karmelitów Bosych (dawniej zwany Trzecim Zakonem), Bractwa Szkaplerzne (erygowane), osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością w różnych formach zrzeszania się (wspólnoty lub grupy szkaplerzne) oraz osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością, ale bez żadnej formy zrzeszania się. Do obowiązków należących do Bractwa Szkaplerznego należy: przyjąć szkaplerz karmelitański z rąk kapłana; wpisać się do księgi Bractwa Szkaplerznego; w dzień i w nocy nosić na sobie szkaplerz; odmawiać codziennie modlitwę zaznaczoną w dniu przyjęcia do Bractwa; naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć.
Modlitwa do Matki Bożej Szkaplerznej
O najwspanialsza Królowo nieba i ziemi! Orędowniczko Szkaplerza świętego! Matko Boga! Oto ja, Twoje dziecko, wznoszę do Ciebie błagalne ręce i z głębi serca wołam do Ciebie: Królowo Szkaplerza, ratuj mnie, bo w Tobie cała moja nadzieja.
Jeśli Ty mnie nie wysłuchasz, do kogóż mam się udać?
Wiem, o dobra Matko, że Serce Twoje wzruszy się moim błaganiem i wysłuchasz mnie w moich potrzebach, gdyż Wszechmoc Boża spoczywa w Twoich rękach, a użyć jej możesz według upodobania.
Od wieków tak czczona, najszlachetniejsza Pocieszycielko utrapionych, powstań i swą potężną mocą rozprosz cierpienie, ulecz, uspokój mą zbolałą duszę, o Matko pełna litości! Ja wdzięcznym sercem wielbić Cię będę aż do śmierci. Na twoją chwałę w Szkaplerzu świętym żyć i umierać pragnę. Amen.
To Kościół katolicki prowadzi jedną czwartą wszystkich placówek opieki zdrowotnej na świecie - przypomniał na forum ONZ przedstawiciel Watykanu. Z tej pozycji skrytykował on pogłębiające się nierówności w dostępie do służby zdrowia. Podkreślił, że ideologiczne czy ekonomiczne programy nie mogą kształtować opieki zdrowotnej. Musi ona pozostać skoncentrowana na osobie.
Abp Gabriele Caccia wziął udział w dwóch debatach dotyczących celów zrównoważonego rozwoju: opieki zdrowotnej oraz równouprawnienia mężczyzn i kobiet.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.