Pielgrzymka to początek

Od ponad 2,5 roku Kamila Pasławska idzie do Jerozolimy. W pielgrzymkę, razem z dwiema koleżankami – Beatą i Renatą – wyruszyły dokładnie 1 stycznia 2012 r. spod bazyliki Najświętszego Serca Jezusa, która znajduje się na warszawskiej Pradze. Pierwszego dnia kobiety doszły do sanktuarium Matki Bożej Tęskniącej w Powsinie. Pokonały więc tylko 21 km z trasy zaplanowanej na wiele tysięcy kilometrów i... wiele lat.

Ostatni przystanek pątniczek to węgierskie sanktuarium Mariapocs. – W międzyczasie nasza grupa rozrosła się do pięciu osób – powiedziała „Niedzieli” pani Kamila, a mówiąc o celach na 2014r. dodała. – Z Mariapocs w dalszą drogę część z nas ruszy na początku lipca. Natomiast osoby, które nie mogły wziąć w tym czasie urlopu, pójdą ich śladem we wrześniu. W tym roku planujemy przejść do końca przez Węgry i dojść do sanktuarium Csiksomlyó w Rumunii. Do Ziemi Świętej zamierzałyśmy dotrzeć za rok, dwa. Ale jak będzie, nie wiemy. Pielgrzymka nauczyła nas bowiem, że wszystko jest w Bożych rękach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Coraz więcej osób decyduje się na pielgrzymowanie w pojedynkę bądź małych grupach. Najlepiej mogliśmy się o tym przekonać w kwietniu, kiedy z okazji kanonizacji Jana Pawła II i Jana XXIII z różnych miejsc w kraju wyruszały grupy pielgrzymów pieszych lub na rowerach do Rzymu. Dużym echem w mediach odbiła się też pielgrzymka trzech Polaków, którzy w 2011 r. przyszli do Asyżu. Do miejscowej bazyliki św. Franciszka każdy z pątników podążał z innej części świata – z Jerozolimy, Fatimy i Moskwy.

Systematyczną popularność w Europie zyskują również Drogi św. Jakuba. Ich mazowiecka część (oficjalnie otwarta w lutym 2013 r. – przyp. at) zaczyna się przy archikatedrze św. Jana Chrzciciela. Stąd wiedzie w kierunku Niepokalanowa, a dalej do: Skierniewic, Płocka i Gniezna.

Pątnik, to nie turysta

Zwiększone zainteresowanie wiernych miejscami kultu odnotowują też firmy specjalizujące się w organizacji wyjazdów pielgrzymkowych. – Meksyk, Santiago de Compostela, Fatima i Rzym, to w chwili obecnej najpopularniejsze kierunki pielgrzymkowe – mówiła Katarzyna Zawada na debacie zorganizowanej przez pallotyńską fundację misyjną Salvatti.pl – Najważniejsza jednak zmiana na przestrzeni lat dotyczy tego, że obecnie możemy mówić, że są to pielgrzymki przez duże „P”. Dzisiaj bowiem ludzie jadą do miejsc świętych, aby szukać namacalnych dowodów Pana Boga, a nie na handel, jak to bywało w latach 80. – dodała dyrektor Biura Usług Turystycznych „Hermes”.

Jeszcze na początku lat 90. XX wieku na wyjazdy do europejskich sanktuariów zapisywały się często osoby zainteresowane głównie walorami turystycznymi tych miejsc. Wśród takich „pielgrzymów” nie brakowało więc osób niewierzących. – Kiedy była Msza św., ludzi ci szli np. na kawę – wspominali przewodnicy.

Reklama

Obecnie ten zły trend się odwraca, co nie znaczy, że wszyscy uczestnicy wyjazdu zdają sobie sprawę czym rzeczywiście jest pielgrzymka. Tymczasem różni się ona zasadniczo od wycieczki.

– Pielgrzymka to przede wszystkim czas rekolekcji – mówił podczas debaty ks. Piotr Nowicki. Są więc codzienne Msze św., modlitwa. A także indywidualne rozmowy o wierze pątników z przewodnikiem, którym jest kapłan. – Podczas pielgrzymki nie docieramy więc tylko do jakiegoś miejsca fizycznie, ale staramy się pójść krok dalej. Czyli do miejsca, gdzie człowiek zadaje sobie pytania fundamentalne i otwiera się na sferę duchową – podkreślił przewodnik z duszpasterstwa pielgrzymkowego księży pallotynów „Apostolos”.

Człowiek czy anioł przy drodze

Ks. Piotr Nowicki jest przewodnikiem od wielu lat. Często zdarza się, że z niektórymi pielgrzymami spotyka się na kolejnym wyjeździe lub po dłuższej przerwie. – Osoby takie mówią mi wówczas, że pielgrzymka była dla nich czasem przebudzenia. Po powrocie zaczęli w domu po raz pierwszy czytać Pismo Święte lub codziennie odmawiać różaniec. A tej regularności też nauczyli się na pielgrzymce.

Właściwie przeżyte pielgrzymki stają się więc nowym początkiem dla wielu osób. A czym są dla tych, którzy jak pani Kamila Pasławska pielgrzymują od lat?

– Każda kolejna pielgrzymka jest wejściem na kolejny etap rozwoju duchowego. W drodze do Jerozolimy nauczyłam się zawierzenia. Teraz ufam, że to, co mnie spotka będzie dobre. A jak będzie coś złe, to wiem, że i w tym trzeba szukać dobra – mówi nam p. Kamila i na koniec podkreśla. – Piesze pielgrzymowanie nauczyła mnie też tego, że zawsze mogę spotkać na swojej drodze ludzi-aniołów, którzy pomogą mi w trudnych chwilach.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.